Sünnîler'in dört büyük fıkıh mezhebi:
HANEFİLİK
Hanefi mezhebi, Sünni fıkıh ekollerinden biri olup İmam Ebu Hanife’nin görüşlerine dayanır. Ebu
Hanife, kendinden önceki fıkhi görüş ve rivayetleri, dönemindeki şartları ve ihtiyaçları dikkate alarak
değerlendirmiştir. Dinin genel ilkelerini göz önünde bulunduran Ebu Hanife, nakil ile akıl ve hadis
ile re’y arasında dengeli bir yol benimsemeye çalışmıştır.
MALİKİLİK
Maliki mezhebi, büyük hadis ve fıkıh âlimi olan Malik bin Enes’in görüşlerine dayanır. Görüş ve
uygulamalarında Kur’an, sünnet, sahabe ve tabiin sözlerini kaynak kabul eder. Maliki mezhebininen önemli özelliği, Medine halkının uygulamalarına diğer mezheplerden daha fazla önem vermesidir.
Bunun için de Medine halkının örfü, dinin anlaşılmasında önceliklidir.
ŞAFİİLİK
Şafii mezhebi, Muhammed bin İdris eş-Şafii’nin dinî yorum ve görüşlerini esas alır. Dönemin birçok
ilim merkezlerini gezen ve buralardaki gelenekler hakkında bilgi sahibi olan İmam Şafii, bazı fetvalarını bulunduğu çevrenin şartları doğrultusunda zaman zaman gözden geçirmiştir. Bundan dolayı da onun Bağdat’ta bulunduğu dönemde yaptığı içtihatlar için “eski görüşü”, Mısır’daki içtihatları için de “yeni görüşü” tabirleri kullanılmıştır.
HANBELİLİK
Hanbeli mezhebi, ünlü hadis ve fıkıh âlimi Ahmet bin Hanbel’in görüşlerini esas alan fıkhi bir yorumdur. Hanbeli mezhebi, rivayetlere önem vermekle birlikte nasslardan hüküm çıkarma konusunu da ihmal etmemiştir. İbadet konularında dinî metinleri ve önceki âlimlerin eserlerini önceleyen Hanbeli mezhebi, muamelat konularında da “Eşyada asıl olan mubahlıktır.” ilkesine dayanmıştır.
